Strasznie dlugo mnie nie bylo, tak tak wiem. Przyczyna jest dosc prosta: brak internetu i sily wlasnej
Poniewaz mam jakies 3-4 zalegle posty do napisanie, postanowilam zrobic to tak:
Dzisiaj napisze troche o wycieczce na polnoc,
Mañana (nie mylic z jutrem!) napisze o wyjezdzie nad morze
Potem, kiedy czas pozwoli opisze Boze narodzenie
Kiedys w dalszej przyszlosci napisze o tornadzie o ktorym wspomnialam, ze zaatakowal moje miasteczko (to bylo przed wyjazdem, caly szmat czasu temu)
A po tem bede sie lenic, az znowu sie zdarzy cos ciekawego :) niedoczekanie
Szostego grudnia, po lekkim problemie z paszportem wsiadlam z siostra Ana do autobusu do La Platy celem dojechania do Entre Rios gdzie mieszka druga polowa mojej host rodziny (mama i siostra). Problemik z paszportem byl taki, ze go nie mialam, bo rotary w celu ´popilnowania' zabral mi oba (brytyjski i polski) W zwiazku z czym pojechalysmy na dworzec autobusowy i ... wrocilysmy. Okazalo sie ze do kupienia biletu niezbedny jest dokument, co z kolei poskutkowalo w przegapieniu autokaru i licznych telefonach do rotary, ktozy w swojej gorliwej opiekunczosci wspomniane paszporty zgubili.
Po znalezieniu i odebraniu wersji brytyjskie, cztery godziny pozniej udalo nam sie wreszcie zlapac autobus nocny i dotrzec do La Platy cos kolo szostej rano
Przez kolejne trzy dni tam spedzone doszczetnie zdarlam sobie nogi poznawajac la plate z perspektywy studenckiej: na pieszo. Poznalam miasto, powiedzmy, bardziej niz bym sobie tego zyczyla przemierzajac od godziny pierwszej po poludniu do dziewiatej wieczorem dlugie kilometry chodnikow. Dobra strona tego bylo, ze zobaczylam rzeczy, ktorych wczesniejszym razem nie mialam czasu zauwarzyc, np. to, ze La plata to jedno z nielicznych pozostalych mias ktore uzywa koni do pracy. I to w cale nie dla turyzmu. Otoz wieczorem zprzega sie konie by za pomoca nich wywozic liczne smiecie z miasta
wieczorem zprzega sie konie by za pomoca nich wywozic liczne smiecie z miasta. Moze to nie zabrzmiec zbyt (BRAKUJE SLOWA) ale argentynczycy okropnie kochaja swoje konie, sa one powoden do dumy, a jednoczesnie nawet te pracujace nie maja specjalnych powodow do narzekan, sa zadbane, podkute w cale sie ich nie przepracowywuje, gdyz najczesciej kon nalezy do samego dorozkaza (smieciarza?) wiec przepracowywuje tylko tyle, ile sam wlasciciel. Mozna by powiedziec ze mniej, gdy wlasciciel ma ponad jednego konia.
W tym samym czasie utrzymanie koni jest o wiele prostrze niz w europie. Nie trzeba miec hekterow ogrodow, lub wykupiony boks w stajni, wystaczy... mieszkac blisko parku. Lub jakiejkolwiek wiekszej populacji trawy. Mozna by powiedziec, ze mottem Argentynczykow jest 'nie ma problemu'
W tym samym czasie utrzymanie koni jest o wiele prostrze niz w europie. Nie trzeba miec hekterow ogrodow, lub wykupiony boks w stajni, wystaczy... mieszkac blisko parku. Lub jakiejkolwiek wiekszej populacji trawy. Mozna by powiedziec, ze mottem Argentynczykow jest 'nie ma problemu' , co nie tylko nieslychanie umila i upraszcza zycie ale takze powoduje, ze na przyklad nikt nie protestuje, gdy w parku, miejscu publicznym swobodnie pasa sie zwierzeta. Od koni i kucykow poczynajac a na owcach i psach konczac. Jak dla mnie jest to nadal troche surrealistyczne, przechadzanie sie w parku w towarzystwie calej ferajny, ale dla nich to naturale. Ciekawe co by powiedzieli Polacy, gdyby np. w ogrodach saskich, lub w lazienkach towazystwo nagle zaczelo wypuszczac swoje bydlo. Dla boga, przeciez w Polsce nawet psow ze smyczy nie wolna sposzczac, a lazienkach ludziom po trawie chodzic nie wolno!
No ale odeszlam od tematu
w takim tempie nigdy nie skoncze pisac
Po trzech dniach wsiadlysmy (ja Ana i Maria ktora dolaczyla w la placie) do autobusu do Buenos Aires. Tak, do Buenos, bo autobus do Entre Rios przegapilysmy (patrz post w ktorym opisoje luzne poczucie czasu Argentynczykow. Ja bylam gotowa na czas, como siempre)
 |
| Pare odkrytych zakatkow La Platy |
No i tak, po przesiadce w Buenos dojechalysmy do Concepcion Del Urugwaj, mista gdzie zyje druga polowa mojej rodziny.
Wlasnie, powinnam opisac drzewo genealogiczne rodzinki, bo to troche skomplikowane. Otoz
Nie mam zielonego pojecia jak sie do tego zabrac.
Ale,
Oto, moi oficjalni host rodzice:
Mirta Roberto
Mirta+Roberto
Maja dzieci
\Maria(20) Ana(18) Paula(17, w Belgi)\
I tu sie komplikuje, b osa rozwiedzieni i Mirta zyje z Jorje, a Roberto sam, ale wczesniej zyl z Edurne.
Tylko ze Jorje i Edurne rownierz maja dzieci z poprzedniego malzenstwa wiec:
Mirta+Jorje maja Milagros(15)
Jorje + ktos maja dwoch innych synow (30, 28)
Roberto +Edurne maja Pilar (11) a
Edurne + ktos maja Balbino(22) i Milargos (20?)
I chyba na tym sie konczy
W Concepcion D. U. mieszka Mirta, Jorje i Milagros
Teraz cos o miescie, graniczy rzeka z Urugwajem i wlasciwie slowa ktore by najlepiej opisaly sytuacje to: Upaly, plaza, komary, upaly, slonce, palmy, upaly.
W zwiazku z tymi cechami miasteczka wiekszosc czasu spedzilismy nad rzeka, na plazowaniu i kapaniu sie w wodzie cieplej jak zupa. Oprocz tego, sporo czasu spedzilam poznajac licznych krewnych zyjacych w okolic. Troche trudno mi to wszystko opisac szczegolowo dzien po dniu, bo wszystko mi sie zlalo w jedna calosc, tymbardziej, ze wlasciwie nie takiego nie dobilismy- siedzielismy na plazy wiekszosc czasu.
Z tych bardziej aktywnych dni, to pojechalismy raz dwie godziny drogi do parku narodowego slynacego z niezliczonej liczby palm. Widoki byly zeczywiscie zachwycajace, ale niestety nie moglam sie nimi rozkoszowac, bo akurat tego dnia niesamowicie mocne slonce odbilo sie troche na moim zdrowiu i spedzilam caly dzien kwiczac i jeczac z powodu bolu wszystkiego. Od glowy zaczynajac, a konczac na brzuchu, kregoslupie i wszystkich stawach. Na szczescie przeszlo mi dzien pozniej. Slonce i wysokie temperatury dopadly mnie nie zwarzywszy, ze zawsze siedzialam w cieniu, pod gruba warstwa kremu do opalania.
 |
| Park narodowy El Palmar |
Jak juz doszlam do siebie, spedzalam czas lazac po miescie, porcie,i okolicy. Z ciekawszych wydarzen, to pewnego dnia pojechalismy do Urugwaju. Uwaga uwaga: na... troche ponad minute. Przekroczylismy most, stanelismy i wrocilismy. To byla moja najktotsza w zyciu wycieczka do innego kraju, a zrobilismy to bardziej dla zartu niz w celu turystycznym(nie moglismy zostac dluzej bez paszportow) i by zobaczyc jak wyglada rzeka z drugiej strony (tak samo).
Tego samego dnia zobaczylismy Colon, kolejne z licznych tutaj malych miastaczek utrzymujacych sie z letnich turystow z calej Argentyny, ktorzy co roku przyjezdzaja na krotki pobyt nad rzeka. W tym miejscy po raz kolejny argentyna skojarzyla mi sie troch z grecja. Moze to te wszechobecne palmy, albo climat, plaze, ciasne ulice zapchane straganami z pamiatkami,lodki w porcie, ale cos w atmosferze Colon przypadlo mi do gustu. Mimo to, w tak tlocznym miejscu zrezygnowalam z robienia zdjec.
Tutaj wstawiam czesc maila ktorego wyslalam dziadkowi, i w ktorym opisuje wrazenia jakie na mnie zrobili mieszkajacy tu ludzie:
'Moja rodzina mieszka w starym domuku w miescie Conception del urugwaj. Nikt tu nie est szczegolnie bogaty, wszyscy zyja skromnie (np. utrzymuja sie z prowadzenia wlasnego kiosku czy dostarczaniu uslug fryzjerskich) , ale mimo kiepskiej sytuacji finansowej zyja pelnia zycia i potrafia cieszyc sie z najprostrzych rzeczy wiec sa szczesliwi. Zupelnie inaczej to wyglada niz w europie, gdzie jak tylko troche cos sie pogorszy od razu wszyscy tona w zalu i kwicza. Tutej jezeli ma sie jeszcze pieniadze na Asado (mieso-przysmak w Arg.) to jest dobrze, bo oznacza to, ze mozna zrobic grilla, zaprosic przyjaciol i rodzine i sie dobrze bawic. Oni przywiazuja wieksza wartosc do relacji miedzy ludzmi niz do posiadania rzeczy materialnych, i jest to o wiele zdrowszy stosunek do zycia.'
To prawda, zyja pelnia szczescia i najwiecej radosci sprawia in bycie posrod innych ludzi, przekonalam sie do tego kiedy poszlismy do babci moich siostr na obiad. Mieszkaja (h-wujek, dziadek i babcia) w jednym sredniej wielkosci pokoju, ktory jednoszesnie sluzy za kuchnie, na tylach kiosku, ze ktorego prowadzienia sie utrzymuja. W Polsce bylby to skraj biedy, tutaj, nie jest to problem, przeciez nawet gdyby mieli wilki palac, najszczesliwsi bedza w towazystwie innych, nie mebli.
Na temat palacow i mebli, to jako ze jestem z Europy moja rodzina stwierdzila, ze na pewno mnie zainteresuje maly palacyk w okolicach i jeden z niewielu w ogole powstalych w Argentynie. Takze 'Bardzo stary' jak na ich standarty, czyli majacy jakies 200 lat. :P Drobna rada: Nie probujcie obcokrajowca pokazywac cos, co moze tutaj jest wyjatkowe, ale tam, u nich jest normalne, lub wieksze, lepsze. To tak, jakby Kanadyjczykow, Argentynczykow zaprowadzic do wodogrzmotow mickiewicza i oczekiwac, ze beda sie zachwycac.
Mnie najbardziej rozsmieszylo sposob w jaki mowili o tym dworku, jakby to byla istna perelka i zabytek kultury i piekna. A tymczasem jakos nie specjalnie zrobilo to na mnie wrazenia, przeciez w Europie, palacykow mamy do groma, starszych i piekniejszych.
Zeby byc sprawiedliwym, musze przyznac, ze ma ono troche historycznej wartosci, jako dawna rezydencja generala Justa Jose de Urquizy. Bochatera narodowego ktory przyczynil sie do obalenia dyktatora de Rosasa
Jeszcze jedna rzecz typowa dla polnocnego wschodu: Wprost nalogowa milosc do Mate. Pisalam juz ze jest to energetyzujacy napoj, bez ktorego zaden Argentynczyk nie ruszy sie do parku. Normalnie (aka, tutaj w Olavarrii) pije sie go 2-3 razy dziennie. W Entre Rios 4-8 razy dziennie. Podczas gotowania, w samochodzie, z przyjaciolmi, podczas ogladania telewizji, na plazy, w parku w miescie, na sniadanie, obiad kolacje, przed dyskoteka i w wolnym czasie miedzy tymi czynnosciami. Wczesniej mowilam, ze pije sie Yerbe (to z czego sie robi mate) na cieplo z lub bez cukru. W takich upalach jednak jak te ktore tu zastalam, istnieje tez inny sposob picia Yerby: Na zimno. Czyli yerba z sokiem owocowym, lodem mieto i cytryna, ta wariacja nosi nazwe Tereré. Jak dla mnie, nie ma roznicy, jest tak samo ochydne jak zwykle. Marnotractwo soku.
No i na takiej notce zakoncze ten dlugasny wpis na razie.
A, jutro wracam do Entre Rios, jakkolwiek niechetnie (mialam plany na sylwestra tutaj) to jednak problemy z wiza zmuszaja mnie do przekroczenia granicy, a jednak Urugwaj jest najblizej. Nie wiem wiec kiedy bede mogla znowu napisac, lecz postaram sie jaknajszybciej. Bardzo bym chciala pisac czesciej, ale po prostu nie mam do tego warunkow.
Wstawiam wiec wiecej zdjec z wyjazdu, byscie mogli sobie powyobrazac ze tez tu jestescie i umieracie nie z zimna, lecz z goraca. :)
 |
| O, to, moje drogie dzieci, jest Urugwaj |
Juz niedlugo (mam nadzieje) Przygody Savy nad morzem
