Trochę o kulturze: Jedzenie

Najpierw, pragnę wszystkim matkom serdecznie życzyć wszystkiego najlepszego z okazji argentyńskiego dnia matki!

  ***

To chyba będzie ten obiecany wpis o kulturze argentyny. Mówię chyba, bo nigdy nie wiem co z tego mojego pisania wyjdzie dopóki nie skończę.

No więc.

O to może powiem coś o jedzeniu, bo jadłam dzisiaj dość typowe dla Argentyny danie: Asado. W Argentynie kochają wołowinę i właściwie bez przerwy ją jedzą. Ja sama raczej wolę warzywa od mięsa, ale musze przyznać, że mięso tu mają wyśmienite. A asado, to najlepsze mięso możliwe, i niezwykły rarytas w Argentynie. Danie składa się z całych kilogramów wołowiny, żeberek, przyprawionych i grillowanych, prawdziwa pychota. Nawet ja- niestrudzona pożeracza warzyw jestem w stanie docenić asado.

Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, kiedy się zorientowałam że mają tu coś na wzór pierogów. Nazywa się enpanadas i jest dwa-trzy razy większe od normalnego pieroga, i zrobione z czegoś jak ciasto francuskie. w środku jest albo ser z szynką, mięso mielone lub kurczak.

Enpanadas, czyli pierogi po argentyńsku.

Poza tym, kochają słodycze (tak jak ja :D ) to musi być niezły biznes tutaj, otworzyć cukiernie, albo piekarnię. Na śniadanie jedzą (jemy) tylko i wyłącznie słodkie rzeczy: bułeczki, kakao, palmiery oraz Dulce de leche, czyli w tłumaczeniu słodkie mleko, czyli coś na wzór kajmaku. Tutaj wszystko co słodkie je się z dulce de leche, albo o smaku dulce de leche. Pychotki pychotki, same pychotki. 

Jest jedna rzecz, którą nie lubię, nazywa się Mate i est coś jakby tradycyjną herbatą, którą się zaparza w jednym kubku i podaje na około. Pije się przez słomkę z filtrem, żeby nie nie wypić przez przypadek fusów. Smaku nie sposób opisać, ale jest bardzo mocny i niesmaczny. Mate tutaj piją absolutnie wszyscy. Jeśli ktoś z domu wychodzi, to każdy bierze termos z wodą i woreczek z yerbą (czyt.szerbą). Jak się rozejrzeć po parku, to każdy ma ze sobą termos.

Kochana h-siostra Pillar i mate

  ***

O Polsce to oni nie wiedzą zbyt dużo. Po licznych rozmowach z różnymi ludźmi zdążyłam się zorientować jak się sprawa miewa. Otóż: Starsze pokolenie jak słyszy ‘Polska’ To myśli ‘Jan Paweł II’, młodsze kojarzy Pudzianowskiego i Podolskiego. O Polańskim też słyszeli, ale są przekonani, że jest z Rosji. Fakt, że w Polsce, mówi się po polsku, był dla wszystkich wielką nowością. Przez pierwsze parę dni w szkole musiałam wszystkim czytać fragmenty z polskich książek, bo nie dawali mi spokoju. No i ogólnie to jeszcze z rozmów by wynikało, że Polska jest krajem z nikąd, tzn. mają wiele teorii co do położenia geograficznego mojego kraju. Słyszałam wersje takie jak np. Polska jest w Azji, w Rosji, jest gdzieś koło koła podbiegunowego (i wiecznie pada śnieg). A Warszawa to osobne państwo (rozmowa: Jesteś z Warszawy? A ja myślałam, że z Polski). Zaczęłam na stałe nosić ze sobą pocztówkę z panoramą Warszawy, by udowadniać im, że Warszawa to nie wieś. Nie wszyscy są oczywiście tacy niedouczeni, jednak większość rozmów na ten temat jest bardzo śmieszna.

Asado

   ***

Na szczęście mam taką jedną zaletę, że dość szybko się przyzwyczajam i szybko odnajduje się w nowych sytuacjach. Na nieszczęście mam jednak problemy żeby przystosowac się do dwoch zwyczajow Argentyńczyków:

Zwyczaj numer 1) Chodzenie po domu w butach. Niby takie proste: nie zdejmować butów w domu Jednak ja najbardziej kocham chodzić na bosaka nawet na dworze, wiec chodzenie w butach po domu jest jakąś prawdziwa mordęgą dla mnie. Jak musza pachniec ich buty, skoro nigdy nie daja stopą odpocząć?*  Tak więc przez pierwszy tydzień uparcie zdejmowałam buty po wejściu do domu, (co bardzo dziwiło moją h-rodzinę) Musicie jednak wiedzieć, że wieczorem w domu robi się naprawdę zimno, a podłoga w znacznej części jest kamienna. Tak więc przez pierwszy tydzień równie uparcie marzły mi stopy. Jeszcze na dodatek nie wiem czemu, ale tutaj, w Argentynie nie istnieje coś takiego jak nie śliska podłoga. W butach to się można tutaj zabić. Naprawdę. tu jest tak ślisko, że można by było na łyżwach jeździć. 

 * Nie, nie jestem na tyle ciekawa, żeby sprawdzić.

Nie przestaję jednak dziwić Argentyńczyków. „Nie dość, że ta dziwaczka (ja) cały czas próbuje sobie pobrudzić skarpetki, to jeszcze jakaś anorektyczna jest i nie je kolacji”. A oto powód:

(czyli zwyczaj numer 2) Oni jedzą kolację między  godziną 22-23.00 wieczorem. O tej godzinie w ogóle nie jestem głodna! Co więcej, o tej godzinie najchętniej bym już leżała w łóżku, bo szkola zaczyna się o 7:30 (a i tak nie zasypianie na lekcjach jest wystarczająco trudnym zadaniem bez dodatkowego niewyspania), Argentyńczycy jednak o tej porze szczęśliwie pałaszują sobie całkiem sporą kolację. Dla nich to normalne. Mnie to ciągle zaskakuje.

  ***

Co mnie też wkurza, i to dość mocno, to to, że moja rodzina wszystko mi mówi z pięciominutowym wyprzedzeniem. I nigdy nie pytają się mnie o zdanie. Wczoraj na przykład powiedzieli mi (h-tata i siostra) że mam się spakować, bo nocować będę w domu tejże siostry, a za parę minut mają być już na obiedzie. Zero pytania, zero czasu na jakiekolwiek pakowanie i zero wyjaśnienia dlaczego. I tak jest właściwie zawsze. Nie mam zielonego pojęcia kiedy,  gdzie i na ile czasu zaplanują kolejne wyjście (o ile w ogóle umieją planować). Ej może to ja jestem dziwna, ale to niedoinformowanie mnie wykańcza.

  

Nie wszystko jest jednak złe, i chociaż chwilowo w takim właśnie nastroju jestem, to wczoraj byłam w lepszym. Właściwie pół godziny temu też byłam w lepszym nastroju, bo spałam (fiesta). Wczoraj minęły dwa tygodnie od mojego przybycia i, specjalnie czy nie (tego nie wiem) h-tata zabrał mnie i siostrę do tej samej restauracji w której zatrzymaliśmy dwa tygodnie temu się po drodze z lotniska. W każdym bądź razie wtedy sobie uświadomiłam, że nie chciałabym być w żadnym inny miejscu na ziemi i że jestem tutaj 100% szczęśliwa.

  ***

A propos  kultury, to w piątek miałam pierwszą lekcję tanga. Było genialnie! Wymieńcy mają zajęcia raz w tygodniu i są doskonałym pretekstem, żeby sobie pogadać, ale również sam taniec jest wystarczająco fajny.  Jako że jestem ostatnia, która tutaj przyjechała, to wszyscy mieli już  przedtem ok. 4-5 zajęć więc byłam trochę niepewna na początku. Szybko się jednak okazało, że to jest nie tylko łatwe, ale i strasznie fajne. 

  ***

Nie powinnam narzekać na moją rodzinę, w końcu każdy ma jakieś wady, a oni się przynajmniej starają. Przed moim przyjazdem pomalowali mi pokój, ostatnio mi kupili nowe zasłonki a niedawno jeszcze zamontowali moskitierę. A host-tata sam z siebie wczoraj zaczął załatwiać mi lekcje jazdy konnej. A poza tym wszyscy są bardzo mili, tylko troch nieogarnięci (bardziej niż ja- to możliwe?)

   ***

Ps. Ej dzisiaj się dowiedziałam, że mam jeszcze pół-host-brata który się nazywa Balbino. I jeszcze pół host-siostry w Buenos Aires. Muszę kiedyś opisać sytuację rodzinną, bo to skomplikowane.

Nie pisałam, ale w zeszłym tygodniu byłam na pokazie tradycyjnego zaganianiu koni i bydła. Niestety się zgubiliśmy po drodze więc zdążyliśmy jedynie na ostatni pokaz.

Ot taki sobie widoczek. Robi się coraz cieplej i coraz ładniej, ale nie chce was przygnębiać, bo u was jesień.